Medical outreach dag 2

 Vandaag rijden we naar een klein dorpje 40 Ugandeeze kilometers van Soroti. Wat dan de werkelijke km zijn weten we niet ;) Na een uurtje hobbelen en stoten zijn we nog steeds op zoek naar het dorpje. De meeste Ugandezen reizen niet, het vinden van de weg is dan ook een uitdaging. Kaartlezen was ook niet zo'n succes het dorpje stond op een heel andere plek op de kaart :s De zandweg die we volgden werd steeds kleiner en kleiner tot er uiteindelijk geen weg meer over was. Midden in de boush boush vonden we na twee uur rijden eindelijk ons dorpje, Agale. 

Een lange rij mensen stond al voor de plaatselijke kerk (ook zo'n mooie grote hut van klei, en hout met een rietgedekt dak)  op ons te wachten. Wij werden uitgenodigd de kerk binnen te komen. De kerk was afgeladen vol met mensen. Hoopvolle gezichten staarden ons aan. De pastor van dorp, de minister die verantwoordelijk was voor het dorp en nog een aantal andere belangrijke heren uit het dorp spraken namens de mensen. Woorden van lof, woorden van dank en woorden van hoop. Wij zijn eerste westerlingen ooit in het dorp geweest... 

De kerk werd ingericht als ziekenhuis en het spreekuur kon beginnen. Honderden mensen werden door de artsen gezien, door de laboranten getest en door de verpleegkundigen van medicijnen voorzien. Ik mocht de verpleegkundigen assisteren bij de medicatie verstrekking, een waar circus! Onze auto was afgeladen met medicijnen overal lag vanalles. We probeerden de mensen in 2 rijen voor de bus te krijgen om zo per persoon de medicatie uit te delen. Dit was een ware uitdaging mensen stonden te duwen en te trekken om vooraan te komen. In Uganda is de voertaal Engels. Dit leren de kinderen op school vanaf ongeveer hun derde. Alleen in deze kleine dorpjes spreekt een groot deel van de mensen alleen swahillies. De verpleegkundigen spreken gelukkig beide talen, maar hun engels is soms behoorlijk lastig te verstaan, ook moeten ze vaak lachen om onze uitspraak. Dit maakte het circus compleet ;) 

Tussen de bedrijven door was er even een momentje om mijn gekochte touw om te toveren tot springtouw. Wat een lol hadden de kinderen ermee! Het is erg mooi om te zien hoe deze kinderen nog spelen met alles wat er buiten voorhanden is. We hadden ook nog een paar ballen meegenomen. Een potje trefbal en voetbal waren een groot succes :):)

De uren vlogen om en om 17.30u moesten we met pijn in ons hart stoppen. De mensen die nog in de rij stonden moesten zonder behandeling naar huis en ook het groepje mensen dat nog voor de bus stonden voor medicatie konden we niet meer helpen. Een pijnlijk moment :( 

Na het spreekuur konden we aanschuiven bij het diner. De mensen uit het dorp hadden voor ons gekookt. Geitenvlees met rijst en een papje( een mix van maïs en nog iets) :s. Op dat moment werd een vrouw buiten niet lekker, ze leek in shock (Een goed excuus om deze heerlijke maaltijd te laten schieten ;)  ). Op dat moment besef je even extra hoe luxe onze gezondheidszorg is, we konden namelijk niet meer doen dan haar bloeddruk en hartslag meten. Ze moest voor verder onderzoek en behandeling naar het ziekenhuis. Er zijn natuurlijk geen ambulances en het enige vervoer was de Boda boda, maar helaas deze stond zonder benzine :(. Wij besloten haar mee te nemen in onze bus ( vanmorgen zaten we met z'n 17en in onze 14-persoonsbus, samen met onze patiënte en pastor, dus 19. En we moesten nog een andere dame uitzetten die anders een uur terug moest lopen. Na nog een laatste dankwoord (slik)  vertrokken we met z'n 20tigen richting Serere. Waar we onze patiënte en de pastor bij een privé kliniek achterlieten. Hopen dat alles goedkomt.... 

Om 20.00u waren we terug in Soroti met een trots en voldaan gevoel van  binnen! Vandaag hebben we 500 patiënten behandeld :D! Snel nog een beetje eten,  douchen en op bed... morgen hopen we in het derde dorp nog een paar honderd mensen te helpen!!! 

Slaap lekker